Serwis www.tatry.info.pl używa plików cookie
Korzystanie z witryny oznacza, że wyrażasz zgodę na zapisywanie plików cookie na swoim urządzeniu (dysku) w zależności od konfiguracji Twojej przeglądarki internetowej.

Regle Tatr Zachodnich

Opis szlaków

Droga pod Reglami i dolinki reglowe:
Dolina Białego, Ku Dziurze, Strążyska, Za Bramką i Lejowa

Kolor szlaku

    

Czas przejścia

3h (Droga pod Reglami)

Poziom trudności

Stromizny / Ekspozycja

Ubezpieczenia

brak

Atrakcyjność widokowa

Droga pod Reglami jest szeroką, spacerową ścieżką poprowadzoną u podnóża zalesionych wzniesień, stanowiących przedgórze Tatr Zachodnich. Trasa wiedzie od Księżówki położonej tuż nad Rondem Kuźnickim w Zakopanem i prowadzi wzdłuż linii łączącej punkty wylotowe dolin polskiej części Tatr Zachodnich. Punktem końcowym trasy jest Siwa Polana leżąca u wejścia do Doliny Chochołowskiej. Przejście pieszo całej drogi zajmuje około 3 godziny.

Ścieżka znajduje się poza obszarem Tatrzańskiego Parku Narodowego. Nie obowiązują więc opłaty za wstęp i dozwolona jest jazda rowerem. W okolicach Kir (u wylotu Doliny Kościeliskiej) konieczne jest przejście wzdłuż ruchliwej drogi asfaltowej. Trasa całkowicie pozbawiona jest widoków wysokogórskich, gdyż Tatry zasłonięte są przez regle.

Dolinki reglowe wcinają się w pasmo regli, jednakże w odróżnieniu od dolin walnych, swoim zasięgiem nie dochodzą one do grani głównej Tatr. Do dolinek reglowych Tatr Zachodnich zaliczają się doliny: Białego, Ku Dziurze, Strążyska, Za Bramką i Lejowa. Wejście na teren dolinek reglowych (za wyjątkiem Doliny ku Dziurze i Doliny za Bramką) jest płatne - obowiązują bilety TPN.

Dolina Białego

1 h 

Dolina Białego jest najbardziej na Wschód wysuniętą dolinką reglową. Wejście do niej usytuowane jest przy Drodze pod Reglami, niedaleko naszej słynnej skoczni narciarskiej, Wielkiej Krokwi. Żółty szlak biegnący doliną w górnej części łączy się z czarno znakowaną Ścieżką nad Reglami. Przejście całej doliny aż do czarnego szlaku zajmuje mniej więcej godzinę.

Dolny odcinek trasy wiedzie dnem doliny wzdłuż Białego Potoku, którego wapienne łożysko, o średnim spadku wynoszącym 18,7%, tworzy ciąg kaskad. Wartko płynące wody potoku przekraczamy trzykrotnie przechodząc po drewnianych mostkach. W połowie drogi dochodzimy pod niewielki wodospad, gdzie szlak gwałtownie skręca w prawo. Jest to miejsce, w którym w sezonie gromadzi się tłum turystów, a na okolicznych ławkach trudno znaleźć miejsce. Ścieżka wkracza tu w gęsty las i dość stromymi zakosami wyprowadza w górę do skrzyżowania ze Ścieżką nad Reglami.

Po dojściu do czarnego szlaku można skręcić w prawo w stronę Sarniej Skały (około pół godziny drogi) lub w lewo na Kalatówki (nieco ponad godzina).

Dolina ku Dziurze

20 min 

Nazwa tej niewielkiej dolinki pochodzi od jaskini "Dziury", która usytuowana jest mniej więcej w połowie długości doliny, na samym końcu szlaku. Od wylotu doliny ścieżka prowadzi lasem nieznacznie pod górę. Końcowy, krótki odcinek, doprowadzający pod otwór jaskini, jest nieco bardziej stromy.

Dziura jest niedużą jaskinią jednokomorową. Ukośnie w dół prowadzi jeden dość stromy korytarz rozszerzający się w komorę. Dno jaskini pokryte jest nieprzyjemną mieszaniną butwiejących liści, gliny i gruzu skalnego. Zaraz za wejściem, ponad przedsionkiem znajduje się skalne okno, przez które wpadają liście z pobliskich drzew. Jeżeli chcemy zwiedzić jaskinię, niezbędna będzie latarka i ciepłe ubranie. Zejście do dna komory zajmuje kilka minut.

Wejście na teren doliny jest bezpłatne.

Dolina Strążyska

30 min 

Dolina Strążyska jest bardzo licznie odwiedzana przez turystów. Wejście do doliny i parking znajdują się na końcu ulicy Strążyskiej będącej przedłużeniem ul. Kasprusie biegnącej z centrum Zakopanego.

Od kasy biletowej TPN idziemy wzdłuż Strążyskiego Potoku szeroką, spacerową drogą, kilkakrotnie przekraczając strumień wody. Na wprost szlaku, zza drzew miejscami wyłania się masyw Giewontu. Po prawej stronie doliny, ponad lasem, wznoszą się urwiste turniczki, ze szczególnie efektownymi Kominami Strążyskimi. Mijamy Skałę Edwarda Jelinka, w której ścianę wmurowano tablicę upamiętniającą działalność tego czeskiego literata i przyjaciela Polaków. Po ponad półgodzinnym spacerze wychodzimy z lasu na Polanę Strążyską, przy brzegu której wita nas charakterystyczny głaz zwany Sfinksem. Na polanie znajdują się stare zabudowania pasterskie, a w niewielkiej drewnianej chatce urządzono bufet. Znakomicie widać stąd północną ścianę Giewontu.

Przez polanę przebiega czarno znakowana Ścieżką nad Reglami, która krzyżuje się tutaj z czerwonym szlakiem. Idąc na wprost Giewontu za żółtymi znakami w ciągu 10 minut można dojść do wodospadu Siklawicy.

Dolina za Bramką

20 min 

Ta rzadko odwiedzana, niewielka dolina ma w sobie sporo uroku. Nad drogą prowadzącą jej dnem górują liczne formacje skalne (m.in. Jasiowe Turnie), wśrod których można dopatrzyć się rozmaitych kształtów. Dnem dolinki płynie potok Za Bramką, który na końcu szlaku tworzy niewielkie oczko wodne.

Nazwa doliny wywodzi się od formacji skalnej, która znajdowała się u jej wylotu. Została ona zburzona w 1875 roku celem poszerzenia drogi.

Wejście na teren doliny jest bezpłatny.

Dolina Lejowa

1 h 15 min 

Dolina Lejowa usytuowana jest między Doliną Kościeliską a Doliną Chochołowską i jest tym samym najbardziej na Zachód wysuniętą dolinką reglową polskiej części Tatr. Nazwa Doliny Lejowej pochodzi od nazwiska jej dawnych właścicieli i wbrew pozorom nie ma nic wspólnego z jej kształtem.

Dojście do Doliny Lejowej możliwe jest zielonym szlakiem (Drogą pod Reglami) od strony Siwej Polany lub od strony Kir. U wylotu doliny znajduje się charakterystyczna skała "Między Ściany", która udostępniona jest do wspinaczki. Dnem zalesionej doliny, wzdłuż Lejowego Potoku wiedzie szeroka droga oznakowana na żółto. Frekwencja na szlaku jest niewielka, zdecydowanie odróżniając się od warunków panujących w sąsiadujących dolinach, które w sezonie przeżywają oblężenie turystów. Mniej więcej w połowie trasy napotkamy dwie sąsiadujące ze sobą polany: Jaworzynę Lejową i Huty Lejowe, gdzie prowadzony jest wypas kulturowy owiec. Końcowy odcinek żółtego szlaku jest nieco bardziej stromy. Ścieżka kończy się pod Niżnią Polaną Kominiarską, krzyżując się ze Ścieżką nad Reglami.

Dolina Lejowa była w dawnych czasach eksploatowana przez górników, wydobywających tu rudę żelaza. O tym, że surowiec ten był na miejscu przerabiany może świadczyć nazwa polany Huty Lejowe.