Okolice Zuberca
Opis szlaków
Doliną Rohacką do Bufetu Rohackiego (słow. Bývalá Ťatliakova chata)
Kolor szlaku
Czas przejścia
1h 15min
Poziom trudności
Stromizny / Ekspozycja
Ubezpieczenia
brak
Atrakcyjność widokowa
Najwyższy punkt
Bufet Rohacki 1380 m n.p.m.
Różnica wzniesień
ok. 350 m
Dnem Doliny Rohackiej prowadzi droga asfaltowa, zamknięta dla ruchu samochodowego. Pod tym względem omawiany szlak przypomina nieco drogę do Morskiego Oka. Trasa obfituje we wspaniałe widoki na otaczające szczyty - przede wszystkim na grań Rohaczy.
Zwierówka »» Bufet Rohacki
1 h 15 min
Dolina Rohacka jest jednym z dwóch odgałęzień górnej części Doliny Zuberskiej. Do wylotu Doliny Rohackiej dotrzemy z Zuberca samochodem lub autobusem. Droga asfaltowa prowadzi najpierw przez osiedle, a następnie lasem przez Dolinę Zuberską. Mniej więcej w jednej trzeciej drogi mijamy duży skansen - Muzeum Wsi Orawskiej. Po przebyciu około 9 km od Zuberca docieramy do Zwierówki - niewielkiego leśnego osiedla, położonego na wysokości ok. 1000 m n.p.m., w pobliżu rozwidlenia Doliny Zuberskiej na Dolinę Rohacką i Dolinę Łataną.
W Zwierówce musimy zostawić samochód. Do wyboru są dwa płatne parkingi. Największy z nich zlokalizowany jest przy dolnej stacji kolejki linowej „Roháče - Spálená”. Zaparkować można także przy pobliskim schronisku na Zwierówce.
Dolina Rohacka to bogactwo szlaków o różnym stopniu trudności. Część górskich szlaków rozpoczyna się już w samej Zwierówce, a do części z nich musimy dojść przebywając najpierw całą lub część doliny.
Ze Zwierówki kierujemy się asfaltową drogą zamkniętą dla ruchu samochodowego, która prowadzi w górę Doliny Rohackiej. W dole, po prawej stronie drogi szumi Rohacki Potok. Na zarastającym poboczu drogi często spotkać można rydze.
Droga przez Dolinę Rohacką obfituje we wspaniałe widoki. W dolnym odcinku trasy po prawej stronie widać Banówkę, Hrubą Kopę i Trzy Kopy. W górnym biegu trasy na wprost drogi podziwiać można grań Rohaczy - Rohacz Ostry i Płaczliwy. Przez szczyty te przechodzi najtrudniejszy szlak graniowy w rejonie, zwany przez niektórych Orlą Percią Tatr Zachodnich.
Po około trzech kwadransach docieramy do rozwidlenia szlaków na niewielkiej polanie zwanej Adamculą. W prawo odchodzą stąd szlaki na Banikowską Przełęcz i do Rohackich Stawów. Powyżej rozdroża asfaltowa droga staje się bardziej stroma. Na wprost drogi wspaniale widać teraz granitowe urwiska Rohaczy, a po lewej stronie trawiaste zbocze Wołowca. Na pierwszym planie, po prawej stronie widzimy zalesiony stok Przedniego Zielonego, za którym usytuowane są Rohackie Stawy.
Dojście do Bufetu Rohackiego od rozwidlenia szlaków zajmuje około pół godziny. Niewielki budynek bufetu jest pozostałością po schronisku, które spłonęło w 1963 roku i nie zostało dotąd odbudowane. Po pożarze pozostał jedynie budynek tzw. narciarni, mieszczący obecnie bufet turystyczny. Budynek bufetu został ostatnio rozbudowany.
Za bufetem, kilka metrów niżej, znajduje się niewielkie Ťatliakowe Jeziorko, zwane też Czarną Młaką. Znad jego brzegu pięknie prezentują się oba Rohacze.