Okolice Starego Smokowca
Opis szlaków
Na Siodełko (słow. Hrebienok) + Wodospady Zimnej Wody
Kolor szlaku
Poziom trudności
Stromizny / Ekspozycja
Ubezpieczenia
brak
Atrakcyjność widokowa
Smokowieckie Siodełko (słow. Hrebienok) to naturalnie ukształtowany taras, znajdujący się w masywie Sławkowskiego Szczytu. Partie szczytowe tej góry są z Siodełka dobrze widoczne. Najładniejszy widok z Siodełka roztacza się, gdy patrzymy w stronę Łomnicy i strzelistej Pośredniej Grani.
Siodełko zwane jest niekiedy smokowiecką Gubałówką. Podobieństwo to w zasadzie ogranicza się do kolejki torowej, którą można tu dojechać ze Starego Smokowca.
Stary Smokowiec »» Smokowieckie Siodełko
1 h
Hrebienok leży na wysokości 1285 m n.p.m. Znajduje się tu ważny węzeł szlaków. Kolejką torową docierają tutaj turyści, którzy wchodzą później na Rohatkę, Sławkowski Szczyt, Czerwoną Ławkę czy Lodową Przełęcz.
Wycieczkę rozpoczynamy w Starym Smokowcu - niewielkiej turystycznej miejscowości, która wchodzi w skład miasta Wysokie Tatry. Miasteczko jest bardzo zadbane i warte zwiedzenia. Znajdziemy w nim wiele płatnych parkingów. Niestety próba szukania miejsc bezpłatnych skazana jest raczej na niepowodzenie.
Dolna stacja kolejki torowej na Hrebienok usytuowana jest powyżej głównej drogi, ponad budynkiem Grand Hotelu. Niedaleko stacji stoi zabytkowy, drewniany kościółek.
Kolejka na Hrebienok jeździ przez cały rok z wyjątkiem przerw technicznych w kwietniu i listopadzie. Pod koniec 2007 roku przeprowadzono remont, w wyniku którego trasę obsługują obecnie dwa nowoczesne wagony z przeszklonym dachem. W przeciągu kilku minut kolejka pokonuje około 250m przewyższenia. Oba wagony kolejki połączone są ze sobą stalową liną, która biegnie wzdłuż torów. W połowie drogi wagoniki mijają się. Trasa kolejki wiedzie przez las, który został zniszczony w trakcie huraganu w 2004 roku. Z górnego okna wagonu w trakcie jazdy dobrze widać masyw Łomnicy (2634 m n.p.m.).
Na Hrebienok można również wejść pieszo. Do górnej stacji kolejki na Siodełku prowadzi kręta droga asfaltowa, która jest zamknięta dla ruchu samochodowego z wyjątkiem uprawnionych pojazdów. Zielono znakowany szlak na Hrebienok prowadzi częściowo drogą, a częściowo skrótem, który wiedzie wzdłuż torów, omijając serpentyny drogi. Piesze podejście na Siodełko trwa mniej więcej godzinę.
Wodospady Zimnej Wody
1 h 15 min
Dnem Doliny Zimnej Wody przepływa potok, noszący taką samą nazwę, co dolina. Niedaleko od Siodełka tworzy on kilka kaskad, zwanych Wodospadami Zimnej Wody.
Do wodospadów z Siodełka możemy dotrzeć na dwa sposoby: czerwonym szlakiem do najbliższego rozdroża, a następnie w dół zielono znakowaną ścieżką obok Rainerowej Chatki lub zielono znakowaną ścieżką w dół od Siodełka, przechodząc koło Schroniska Bilíka. Jeżeli nie planujemy żadnej trasy wysokogórskiej, najlepiej przejść oba warianty pętlą. Poniżej przedstawione zostało podejście czerwonym szlakiem i powrót ścieżką znakowaną na zielono. Przejście całej pętli zajmuje nieco ponad godzinę.
Czerwono znakowana ścieżka prowadzi od Siodełka poziomo, trawersując strome, lesiste zbocze. Przy szlaku stoi tabliczka ostrzegająca przed zagrożeniem w postaci spadających kamieni. Spacerowa droga doprowadza nas w przeciągu dwudziestu minut do rozdroża nad Rainerową Chatką. W prawo możemy zejść stąd za zielonymi znakami do Wodospadów Zimnej Wody.
Od rozdroża możemy również pójśc kawałek dalej czerwonym szlakiem, który doprowadzi nas do Wodospadu Olbrzymiego (słow. Obrovský vodopád), spływającego z progu Doliny Małej Zimnej Wody. Wodną kaskadę można podziwiać ze szlaku, z mostu nad wodospadem. Gdybyśmy poszli czerwonym szlakiem jeszcze dalej, dotarlibyśmy wkrótce do Schroniska Zamkovskiego, leżącego u wylotu Doliny Małej Zimnej Wody.
Wróćmy jednak do rozdroża nad Rainerową Chatką. Zielono znakowana ścieżka prowadzi stąd w dół Doliny Zimnej Wody. Wkrótce docieramy do niewielkiego, kamiennego budynku. W środku znajduje się jedna izba mieszcząca bufet i mnóstwo eksponatów, z których utworzono w tym miejscu muzeum nosiczów (tragarzy tatrzańskich). Chatka Rainera ma niepowtarzalny klimat, zdecydowanie jest to miejsce warte odwiedzenia.
Od Rainerowej Chatki schodzimy w dół, docierając wkrótce do wodospadów. Po kolei od góry mijamy następujące kaskady: Mały Wodospad, Skryty Wodospad, Wielki Wodospad i Długi Wodospad (widać go tylko z góry). Kaskady nie są duże - najwyższa z nich ma 13 metrów wysokości. Warto w tym miejscu zachować ostrożnośc, gdyż wbrew pozorom zdarzały się tutaj również wypadki śmiertelne.
Wodospady opuszczamy idąc dalej w dół potoku Zimnej Wody. Zielono znakowana ścieżka oddala się wkrótce od dna doliny odbijając w górę zbocza. Niedługo docieramy do Schroniska Bilíka, skąd od Siodełka dzieli nas już tylko kilka kroków.